Filibustering, zo heet de vooral in de Amerikaanse Senaat gebruikte tactiek om de behandeling van wetsvoorstellen urenlang te rekken – en zo mogelijk van de agenda ‘af te duwen’. Het woord is afgeleid van het Nederlandse ‘vrijbuiter’, naar de piraten die in de Caraïben actief waren. De parlementaire ‘piraten’ vechten slechts met de tong, maar kunnen de meerderheid wel beroven van de mogelijkheid om effectief beleid te voeren.
“Het is gewoon een recht van ieder parlementslid om het woord te voeren bij een wetsvoorstel”, volgens SP-Kamerlid Renske Leijten. De Tweede Kamer geeft partijen inderdaad ruim de mogelijkheid om hun inbreng te leveren. Dat past in de traditie van evenredige vertegenwoordiging, waarin iedere stem gehoord moet kunnen worden. Van deze mogelijkheid maken SP en PVV nu (oneigenlijk) gebruik om het proces te frustreren.
Op de korte termijn lijkt dat leuk, maar deze strategie zal men niet te vaak moeten volgen. Dan zal de meerderheid in de Kamer wellicht maatregelen gaan nemen om dit soort ‘vrijbuiters’ terug te fluiten. Vele parlementen kennen zogenaamde cloture moties, ofguillotines, die het debat beëindigen. Dat past bij de meerderheidspolitiek in bijvoorbeeld Engeland en Frankrijk. Het Nederlandse parlement heeft juist relatief veel controle over de eigen werkzaamheden; het zou jammer zijn als dit zou veranderen onder druk van vrijbuiterij van PVV en in mindere mate SP.
Vooralsnog lijkt de Kamer het te pikken. Als de partijen graag zo lang willen spreken, dan doen ze dat maar lekker op de doorgaans vergadervrije maandag. Jammer voor PVV’er Martin Bosma, die deze vergadering ook nog zelf moet voorzitten. Ach, wie kaatst…
Dit artikel verscheen eerder op Politieke Junkies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten